Ξύπνησα, ένα ωραίο μεσημέρι Σαββάτου, και αποφάσισα να πάω στο super-market για τα εβδομαδιαία ψώνια. Για πρώτη φορά, πήρα ένα πακέτο φιλέτο νωπό, κοτόπουλο (για να το μαγειρέψω. Εγώ δεν μαγειρεύω κοτόπουλο. Ούτε κρέας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) το οποίο έληγε στις 19/04, δηλαδή σε μια εβδομάδα-σε 6 ημέρες για την ακρίβεια. Γύρισα σπίτι και το έβαλα στο ψυγείο.
Η εβδομάδα περνούσε κι εγώ δεν είχα όρεξη ούτε να μαγειρέψω ούτε να πειραματιστώ με νέα φαγώσιμα. Και το κοτόπουλο παρέμενε στο ψυγείο.
Έφτασε το Σάββατο 20/04. Ξύπνησα το μεσημέρι, και πήγα super-market για τα εβδομαδιαία ψώνια. Αυτή τη φορά βρήκα και το ρύζι arborio που το χρησιμοποιούν ειδικά για το ριζότο και το οποίο το ψάχνω εδώ και ένα χρόνο. Ότι πρέπει για το πρώτο μου δείπνο, στο καινούριο σπίτι, στην καινούρια κουζίνα. "Επιτέλους θα φτιάξω ριζότο με κοτόπουλο (σιγά, τι θα πάθει για μια μέρα που έχει λήξει)"!, σκέφτηκα.
Γυρνάω σπίτι απόγευμα, στρώνομαι μπροστά στην κουζίνα, μαζί με ένα βιβλίο μαγειρικής. Παίρνω το φιλέτο κοτόπουλο, το ανοίγω, πιάνω με τα χεράκια μου αυτό το (μπλιάχ)...ζελέ, το έκοψα κομματάκια και φρόντισα να το τσιγαρίσω τόσο ώστε να σιγουρευτώ ότι έχει γίνει. Περιττό να πω ότι βρόμαγε όλη η κουζίνα. (Βέβαια, καθόλη την εβδομάδα μόλις άνοιγα το ψυγείο, βρόμαγε και το ψυγείο και πήγαινε και στην κουζίνα, αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία μιας και θεώρησα ότι έτσι είναι η φυσική μυρωδιά του κοτόπουλου που εγώ δεν την ξέρω γιατί δεν το μαγειρεύω). Λάδια παντού, είχα πιτσιλίσει όλες τις εστίες. Το κοτόπουλο είχε τσιγαριστεί τέλεια. Ώρα για το ριζότο. Κοιτάζω πιο προσεκτικά τη συνταγή, βλέπω ότι χρειάζεται λευκό κρασί. Λευκό κρασί δεν υπήρχε στο σπίτι ούτε για δείγμα (ούτε και κάποιο άλλο είδος αλκοόλ) και σκέφτηκα "δεν πειράζει, θα το μαγειρέψω όπως το κοινό ρύζι". Αλλά η μαμά μου που της τηλεφώνησα για να της το πω, μου είπε να μην το επιχειρήσω διότι "τσάμπα θα το μαγειρέψεις, θα σου βγει λαππάς, και να χρησιμοποιήσεις το κοινό ρύζι". Όσο είχα λευκό κρασί, άλλο τόσο είχα και κοινό ρύζι.
Απογοητευμένη και τσαντισμένη, το πήρα πλέον απόφαση ότι ριζότο με κοτόπουλο δεν έχει.
"Ιδέα!: Κρέμα γάλακτος έχω, μανιτάρια κονσέρβα έχω, μπέϊκον έχω, θα φτιάξω κοτόπουλο αλα κρεμ!". Αλλά το κοτόπουλο το είχα ήδη ψιλοκόψει για το πρώην ριζότο και κοτόπουλο αλα κρεμ σίγουρα δεν θα έβγαινε, και για δυο άτομα δεν θα έφτανε με τίποτα. Kρέμα γάλακτος αλα κοτόπουλο με μανιτάρια και μπέικον, ίσως. Έγκατέλειψα και αυτήν την ιδέα.
"Το βρήκα!: Θα φτιάξω και μακαρόνια και θα ρίξω όλα από πάνω, σαν σάλτσα".
Και εκεί κατέληξα.
Αφού τσιγάρισα τα μανιτάρια και το μπέικον, έριξα κρέμα γάλακτος (μικρό κουτί) και το κοτόπουλο για να γίνουν όλα ένα μείγμα. Αλλά έριξα πολλή κρέμα γάλακτος...και βγήκε πολύ νερουλό. Και μετά για να το πήξω, έριξα τριμμένο τυρί. Αλλά έριξα πολύ τυρί....κι έπηξε πολύ. Και μετά έριξα κι άλλη κρέμα γάλακτος...και τριμμένο τυρί μέχρι να 'ρθει στα ίσια του. Άφησα το τηγάνι στην άκρη και έβρασα τα μακαρόνια.
Όση ώρα περίμενα να ρθει ο μουσαφίρης που θα του έκανα το τραπέζι και να ετοιμαστούν τα μακαρόνια, καμάρωνα το επίτευγμά μου, και παίνευα τον εαυτό μου "καλά, ποιά είμαι εγώ που πρώτη φορά πιάνω κοτόπουλο στα χέρια μου, και τα κατάφερα, καλά ε, είμαι θεά...κλπ, κλπ...".
Ο μουσαφίρης ήρθε, φαγωμένος όμως, γιατί δεν με πίστεψε όταν του είχα πει νωρίτερα ότι θα μαγειρέψω. Αλλά δέχτηκε να δοκιμάσει λίγο, να μου πει την άποψή του. "Καλά μαγειρεμένο είναι, αλλά άμα ήταν εδώ ο Μποτρίνι θα τράβαγε τα μαλλιά του (...με το look του πιάτου και την κατάσταση που επικρατούσε στον χώρο τριγύρω)".
Μέχρι όμως να έρθει, το κοτόπουλο με την κρέμα γάλακτος, μανιτάρια και μπέικον, είχαν στεγνώσει...είχαν σουρώσει στις άκρες, και έμοιαζε πιο πολύ με ομελέτα...τόσο που, αν έπαιρνα μια σπάτουλα και την έβαζα από κάτω, με άνεση θα το γύρναγα από την άλλη μεριά. Έτσι, για να το συνεφέρω, το ζέστανα ξανά και έριξα λίγη ακόμα κρέμα γάλακτος για να γίνει πάλι νορμάλ.
Δεν έφαγε πολύ. Εγώ έφαγα περισσότερο (γιατί λατρεύω τα μανιτάρια σε σάλτσα).
Ξυπνάω την επόμενη μέρα με ισχυρό πονοκέφαλο. τάση για εμετό και μια δυπεψία....δεν λέγεται. Με το ζόρι πήρα το παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και ήλπιζα να μου περάσει και το στομάχι (να μην πάρω φάρμακο και για το στομάχι-εξάλλου δεν έφαγα τίποτα όλη μέρα και δεν ήθελα να βλέπω φαγητό μπροστά μου). "Απ'την κρέμα γάλακτος θα είναι, που έβαλα όλο το κουτί και μου πέφτει βαριά", ήταν η διάγνωσή μου.
Το απόγευμα πάω στη φίλη μου και της λέω χαρούμενη τα κατορθώματα μου στην κουζίνα, μέχρι που άρχισε να μου βάζει τις φωνές και να μου λέει: "βρε ΧΑΖΗ, το κοτόπουλο έπρεπε να το βάλεις στην ΚΑΤΑΨΥΞΗ, όχι στην ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ, μια ολόκληρη ΕΒΔΟΜΑΔΑ το είχες εκεί...!@#$%^& και το μαγείρεψες και μια ημέρα αφού είχε ΛΗΞΕΙ...ΧΑΖΗ".
"...Μα δεν το έγραφε πουθενά επάνω στο κοτόπουλο ότι ήθελε κατάψυξη, και το κοίταξα πολύ προσεκτικά προτού το πάρω και ούτε στο super-market είχε πάγο γύρω γύρω εκεί που ήταν..., κι έτσι το έβαλα στην συντήρηση...,και που να το ξέρω εγώ άμα δεν το λένε πουθενά οι οδηγίες χρήσεως του κοτόπουλου...".
"είσαι ΤΥΧΕΡΗ που δεν έπαθες κάτι χειρότερο κι έχεις μόνο ΔΥΣΠΕΨΙΑ και ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ και ΝΑΥΤΙΑ....".
Την άκουσα για τα καλά. Πάω σπίτι, το λέω στη μαμά και στον...μουσαφίρη, και
η απάντηση ήταν "το ξέρω". Και από τους δυο.
Κι εμένα γιατί με άφησαν να το μαγειρέψω και να κάνω όλη την κουζίνα άνω κάτω...;
Ε;;;
Η εβδομάδα περνούσε κι εγώ δεν είχα όρεξη ούτε να μαγειρέψω ούτε να πειραματιστώ με νέα φαγώσιμα. Και το κοτόπουλο παρέμενε στο ψυγείο.
Έφτασε το Σάββατο 20/04. Ξύπνησα το μεσημέρι, και πήγα super-market για τα εβδομαδιαία ψώνια. Αυτή τη φορά βρήκα και το ρύζι arborio που το χρησιμοποιούν ειδικά για το ριζότο και το οποίο το ψάχνω εδώ και ένα χρόνο. Ότι πρέπει για το πρώτο μου δείπνο, στο καινούριο σπίτι, στην καινούρια κουζίνα. "Επιτέλους θα φτιάξω ριζότο με κοτόπουλο (σιγά, τι θα πάθει για μια μέρα που έχει λήξει)"!, σκέφτηκα.
Γυρνάω σπίτι απόγευμα, στρώνομαι μπροστά στην κουζίνα, μαζί με ένα βιβλίο μαγειρικής. Παίρνω το φιλέτο κοτόπουλο, το ανοίγω, πιάνω με τα χεράκια μου αυτό το (μπλιάχ)...ζελέ, το έκοψα κομματάκια και φρόντισα να το τσιγαρίσω τόσο ώστε να σιγουρευτώ ότι έχει γίνει. Περιττό να πω ότι βρόμαγε όλη η κουζίνα. (Βέβαια, καθόλη την εβδομάδα μόλις άνοιγα το ψυγείο, βρόμαγε και το ψυγείο και πήγαινε και στην κουζίνα, αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία μιας και θεώρησα ότι έτσι είναι η φυσική μυρωδιά του κοτόπουλου που εγώ δεν την ξέρω γιατί δεν το μαγειρεύω). Λάδια παντού, είχα πιτσιλίσει όλες τις εστίες. Το κοτόπουλο είχε τσιγαριστεί τέλεια. Ώρα για το ριζότο. Κοιτάζω πιο προσεκτικά τη συνταγή, βλέπω ότι χρειάζεται λευκό κρασί. Λευκό κρασί δεν υπήρχε στο σπίτι ούτε για δείγμα (ούτε και κάποιο άλλο είδος αλκοόλ) και σκέφτηκα "δεν πειράζει, θα το μαγειρέψω όπως το κοινό ρύζι". Αλλά η μαμά μου που της τηλεφώνησα για να της το πω, μου είπε να μην το επιχειρήσω διότι "τσάμπα θα το μαγειρέψεις, θα σου βγει λαππάς, και να χρησιμοποιήσεις το κοινό ρύζι". Όσο είχα λευκό κρασί, άλλο τόσο είχα και κοινό ρύζι.
Απογοητευμένη και τσαντισμένη, το πήρα πλέον απόφαση ότι ριζότο με κοτόπουλο δεν έχει.
"Ιδέα!: Κρέμα γάλακτος έχω, μανιτάρια κονσέρβα έχω, μπέϊκον έχω, θα φτιάξω κοτόπουλο αλα κρεμ!". Αλλά το κοτόπουλο το είχα ήδη ψιλοκόψει για το πρώην ριζότο και κοτόπουλο αλα κρεμ σίγουρα δεν θα έβγαινε, και για δυο άτομα δεν θα έφτανε με τίποτα. Kρέμα γάλακτος αλα κοτόπουλο με μανιτάρια και μπέικον, ίσως. Έγκατέλειψα και αυτήν την ιδέα.
"Το βρήκα!: Θα φτιάξω και μακαρόνια και θα ρίξω όλα από πάνω, σαν σάλτσα".
Και εκεί κατέληξα.
Αφού τσιγάρισα τα μανιτάρια και το μπέικον, έριξα κρέμα γάλακτος (μικρό κουτί) και το κοτόπουλο για να γίνουν όλα ένα μείγμα. Αλλά έριξα πολλή κρέμα γάλακτος...και βγήκε πολύ νερουλό. Και μετά για να το πήξω, έριξα τριμμένο τυρί. Αλλά έριξα πολύ τυρί....κι έπηξε πολύ. Και μετά έριξα κι άλλη κρέμα γάλακτος...και τριμμένο τυρί μέχρι να 'ρθει στα ίσια του. Άφησα το τηγάνι στην άκρη και έβρασα τα μακαρόνια.
Όση ώρα περίμενα να ρθει ο μουσαφίρης που θα του έκανα το τραπέζι και να ετοιμαστούν τα μακαρόνια, καμάρωνα το επίτευγμά μου, και παίνευα τον εαυτό μου "καλά, ποιά είμαι εγώ που πρώτη φορά πιάνω κοτόπουλο στα χέρια μου, και τα κατάφερα, καλά ε, είμαι θεά...κλπ, κλπ...".
Ο μουσαφίρης ήρθε, φαγωμένος όμως, γιατί δεν με πίστεψε όταν του είχα πει νωρίτερα ότι θα μαγειρέψω. Αλλά δέχτηκε να δοκιμάσει λίγο, να μου πει την άποψή του. "Καλά μαγειρεμένο είναι, αλλά άμα ήταν εδώ ο Μποτρίνι θα τράβαγε τα μαλλιά του (...με το look του πιάτου και την κατάσταση που επικρατούσε στον χώρο τριγύρω)".
Μέχρι όμως να έρθει, το κοτόπουλο με την κρέμα γάλακτος, μανιτάρια και μπέικον, είχαν στεγνώσει...είχαν σουρώσει στις άκρες, και έμοιαζε πιο πολύ με ομελέτα...τόσο που, αν έπαιρνα μια σπάτουλα και την έβαζα από κάτω, με άνεση θα το γύρναγα από την άλλη μεριά. Έτσι, για να το συνεφέρω, το ζέστανα ξανά και έριξα λίγη ακόμα κρέμα γάλακτος για να γίνει πάλι νορμάλ.
Δεν έφαγε πολύ. Εγώ έφαγα περισσότερο (γιατί λατρεύω τα μανιτάρια σε σάλτσα).
Ξυπνάω την επόμενη μέρα με ισχυρό πονοκέφαλο. τάση για εμετό και μια δυπεψία....δεν λέγεται. Με το ζόρι πήρα το παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και ήλπιζα να μου περάσει και το στομάχι (να μην πάρω φάρμακο και για το στομάχι-εξάλλου δεν έφαγα τίποτα όλη μέρα και δεν ήθελα να βλέπω φαγητό μπροστά μου). "Απ'την κρέμα γάλακτος θα είναι, που έβαλα όλο το κουτί και μου πέφτει βαριά", ήταν η διάγνωσή μου.
Το απόγευμα πάω στη φίλη μου και της λέω χαρούμενη τα κατορθώματα μου στην κουζίνα, μέχρι που άρχισε να μου βάζει τις φωνές και να μου λέει: "βρε ΧΑΖΗ, το κοτόπουλο έπρεπε να το βάλεις στην ΚΑΤΑΨΥΞΗ, όχι στην ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ, μια ολόκληρη ΕΒΔΟΜΑΔΑ το είχες εκεί...!@#$%^& και το μαγείρεψες και μια ημέρα αφού είχε ΛΗΞΕΙ...ΧΑΖΗ".
"...Μα δεν το έγραφε πουθενά επάνω στο κοτόπουλο ότι ήθελε κατάψυξη, και το κοίταξα πολύ προσεκτικά προτού το πάρω και ούτε στο super-market είχε πάγο γύρω γύρω εκεί που ήταν..., κι έτσι το έβαλα στην συντήρηση...,και που να το ξέρω εγώ άμα δεν το λένε πουθενά οι οδηγίες χρήσεως του κοτόπουλου...".
"είσαι ΤΥΧΕΡΗ που δεν έπαθες κάτι χειρότερο κι έχεις μόνο ΔΥΣΠΕΨΙΑ και ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ και ΝΑΥΤΙΑ....".
Την άκουσα για τα καλά. Πάω σπίτι, το λέω στη μαμά και στον...μουσαφίρη, και
η απάντηση ήταν "το ξέρω". Και από τους δυο.
Κι εμένα γιατί με άφησαν να το μαγειρέψω και να κάνω όλη την κουζίνα άνω κάτω...;
Ε;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου